Op mezelf...
Ik ben hier alweer voor twee maanden. Voordat ik op mezelf ging wonen, had ik altijd een grote mond en zei ik: 'Ik kan prima alleen wonen, ik zal me niet alleen voelen en ik kom er wel doorheen!' Dit was, natuurlijk, voordat ik op mezelf ging wonen. Het blijkt dat ik mijn familie mis en iemand om 's avonds mee te praten, persoonlijk. Vooral in het weekend.
Dit weekend was mijn kamergenootje weg en had ik de kamer voor mezelf. Ik zag er wel een soort van naar uit. Niet dat mijn kamergenootje vervelend is of zo, helemaal niet. Maar soms heb je tijd nodig voor jezelf, maar dit was een heleboel tijd voor mezelf en ik voelde me best wel alleen. Ik dacht altijd dat ik een 'einzelganger' was en dat ik het wel zou rooien, maar ik heb toch wat menselijke interactie nodig. Waarschijnlijk ook, omdat ik me verveelde. Voor mijn vrienden en familie in Nederland: Ik mis jullie, mensen!
Het gaat goed, hoor, trouwens. Ik mis thuis gewoon een beetje :3 Op mezelf wonen, als in kleding wassen, koken enz., gaat wel goed. Ik heb het tot zover overleeft en ik zal de komende 3,5 maand ook nog wel overleven. Ik maak me alleen een beetje zorgen over de muggen... Nu de winter officieel 'voorbij' is, komen ze tevoorschijn. Ik ben al een paar keer gestoken, dus ik leef op het randje XD. Ik weet nooit welke dag mijn laatste is voor een nachtje ziekenhuis, maar maak je geen zorgen, alles komt goed. Zo niet vandaag, dan wel morgen. Ik moet gewoon uitkijken en voorkomen dat ik gestoken wordt. Klinkt eenvoudig , toch?
Bedankt voor het bijhouden van mijn blog! Até mais!